Het is zondag 13 december 2020 en ik blijf wat langer in bed. Ik ben moe.
Koen staat op en zorgt voor ontbijt voor onze 4 kinderen.
Zoals elke dag.
Koen werkte in de luchtvaartsector maar is werkloos zowat sinds het prille begin van deze hele coronash*t.
Hoe langer ik in bed blijf liggen, hoe slechter ik mij voel. En ik vrees dat ik besmet ben geraakt.
Per uur dat verstrijkt komt er een symptoom bij… ik heb gelukkig geen koorts maar ik voel mij super brak.
Er zijn op dat moment nog geen zelftesten beschikbaar en ik bel mijn collega. Ze komt meteen en brengt de test rechtstreeks naar het labo. In die periode moest je tot 2 dagen wachten op het resultaat van de test.
In de namiddag geraak ik in paniek. Ik voel mij ontzettend schuldig naar mijn collega’s. Het is mega druk in de praktijk. We zitten al bijna 9 maanden op ons tandvlees.
ˈbiznəs ˌenərˈjediks
Niemand van ons raakte tot nu toe besmet maar we hebben ook rigoureus de regels toegepast.
De huid van mijn handen lijkt 10 jaar ouder door het vele ‘handenwassen’.
Ik heb mijn kinderen al die tijd met een mondmasker geknuffeld. Een extra wasmachine aangeschaft om mijn kleren die ik in de praktijk draag apart te kunnen wassen. Als ik shiften draaide in speciale covid-centra dan knuffelde ik de kinderen minstens 3 dagen niet en sliepen Koen en ik ook apart.
Je moet zelf arts of verpleegkundige zijn om te begrijpen wat er in die periode eigenlijk gaande was.
ˈbiznəs ˌenərˈjediks
En nu vreesde ik het ergste.
Een week en drie testen (om de dag) later blijkt dat ik niet besmet ben.
Maar ik ben zo leeg, zo totaal kapot, mentaal volledig weerloos dat Liesbeth (mijn collega) vraagt om langs te mogen komen en durft uitspreken waar ik al dagen zooo bang voor ben.
“Karen, zou het geen burnout kunnen zijn. We hebben helse maanden achter de rug. En nu we ook voor de feestdagen in quarantaine moeten blijven….”
Ik knik snikkend. Ik weet dat ze gelijk heeft. Ik voel dat het dat is.
Je voelt zoiets gewoon aan …
Maar ik heb de afgelopen dagen ook alle patiënten in die situatie voor mijn geestesoog zien verschijnen. En ik weet: “dit – wil – ik – niet!”
Ik kan Koen niet alleen laten opdraaien voor ons gezin. Niet nu dat de kinderen niet naar school gaan en thuisonderwijs krijgen.
Het is onmogelijk om in deze omstandigheden in de praktijk met een ‘man’ (vrouw dus) minder te draaien.
En financieel kunnen we het ons gewoon niet permitteren dat ik niet werk doordat Koen al maanden werkloos is.
ˈbiznəs ˌenərˈjediks
Ik ben boos, in paniek, wanhopig, uitzichtloos, moedeloos, kapot en uitgehuild…
Liesbeth zegt dat het spijtig is dat we niet kunnen reizen (buitenlandse reizen zijn uitgesloten door de quarantaine) anders zou ik naar Marnes kunnen. Daar heeft de Belgische arts Peter Aelbrecht een centrum om te herstellen van burnout …
Liesbeth heeft intussen een zoommeeting opgestart met de andere collega’s en iemand oppert Gert Voordeckers als snelle oplossing.
Ik kan niet meer denken. mijn hoofd is een flipperkast en ik ben net een klein kind dat non-stop roept “ik – wil – dit – niet!”. Alleen roep ik niet. Ik heb geen stem meer. Praten gaat niet. Wenen gaat niet. Ademen gaat niet. Niks gaat … Het licht is uit.
ˈbiznəs ˌenərˈjediks
Liesbeth neemt afscheid. Ze wenst me veel sterkte en zegt dat ze me morgen even zal bellen.
Ze neemt samen met Koen contact met Gert en de dag erna begint mijn traject.
Buiten in de vrieskou. Zo lijkt het toch, al is het 4 graden.
Het regent.
We zitten op het overdekt terras. Gert komt elke dag even langs.
Het is intensief maar het doet goed, dat voel ik meteen.
Ik volg blindelings omdat ik me compleet lam voel de eerste dagen.
Daarna weet ik ‘dit is nieuw voor mij maar ‘it makes sense’.
Je voelt dat ze weet waarover het gaat. En ik laat begaan.
En Koen is geweldig enthousiast.
11 januari sta ik terug in de praktijk.
Wat Gert voor mij gedaan heeft is ongelofelijk.
Ze gaf Koen recepten voor ‘sapjes tegen burnout’, verse groenten, kruiden en fruit.
Ik heb mijn immuunsysteem versterkt zoals ik dat nog nooit bij een patiënt gedaan heb.
Ik moest uit mijn hoofd. Duizenden keren zei Gert ‘when you’re in your head you’re dead!’
Ik ging anders ademen.
En ik heb mijn energie leren kennen, voelen, vergroten, versterken.
ˈbiznəs ˌenərˈjediks
Ik heb door corona dubbel waarde voor mijn geld gekregen.
Een gepersonaliseerd traject voor de prijs van een groepstraject.
Gert wilde de prijs van het VIP-traject niet aanrekenen omdat we niet ‘een weekje weg’ konden.
Maar ik zou er het dubbele voor betalen.
Ik heb niet alleen mijn leven terug.
Ik heb zoveel geleerd in de maanden nadat ik weer aan het werk was.
Over emotionele intelligentie, over energie, vrouwelijke en mannelijke energie.
Wat breng je in welke situatie? Over wat me raakt? Waarom mij dat raakt?
Nu BEN ik Karen. Ik heb daarvoor nooit nagedacht over wie ik ben.
“Ge zit in de doing, in de mannelijke energie, ga naar de being, de vrouwelijke energie!”
Ik hoor Gert haar stem nog, ook al is het traject afgelopen. Het sappige Limburgse accent …
Maar vooral haar wijsheid, wisdom, Dat is nog zoiets waar ik eigenlijk nooit over had nagedacht… Wijsheid.
Ik ben. Ik ben beter mezelf, meer mezelf.
Sterker. Stabieler. Zachter. En da’s geen tegenstrijdigheid.
En ik heb meer energie. Meer energie dan voor mijn burnout.
En ik heb betere tips voor mijn patiënten met een burnout: 1 adres! Gert
Merci voor alles!
Heel veel liefs,
Karen